De winter was zacht, op zondag 16 december. Ik hoefde maandag niet te werken, dus ik had een dag weekend. Reden om een mooi speciaal-biertje open te trekken. Of vier, je weet hoe die dingen kunnen gaan. We naderden alweer het einde van het jaar.
Ik ben jarig tussen kerst en oud en nieuw. Voor mij is het einde van het jaar dus letterlijk een moment van “Weer een jaar verder”. Terwijl ik achterover in mijn stoel leunde, dacht ik daarover na.
‘Weer een jaar verder. Weer een jaar ouder. Wat heb ik allemaal geleerd dit jaar, wat heb ik allemaal weer mogen ervaren, en kijk toch eens hoe ver ik ben gekomen!’ Dat klinkt arrogant, maar ik was in m’n up, dus dan mag het. We staan immers veel te veel stil bij wat we niet hebben bereikt. Zo veel, dat we vergeten wat we wel hebben bereikt.
Niet alleen een reünie voor je jaarlaag. Een reünie voor al je vrienden van toen! Een reünie waar je altijd wel iemand kent.
Berend
En al denkende dwaalden mijn gedachten van mezelf, naar anderen. Naar mijn familie, naar mijn vrienden uit Nijmegen. Naar mijn vrienden van thuis-thuis, naar mijn vrienden van de middelbare school. Naar mijn klasgenoten van de middelbare school. Je krijgt wel wat mee van wat zij hebben bereikt; social media is een goudmijn wat dat betreft. Mooie carrières, eigen bedrijven, trouwen, kindjes, verre reizen; de zeeën over en de bergen op. Maar één vraag bleef hangen: ‘Hoe gaat het met ze?’ De laptop ging open, en de reüniegroep waar al tijden niets in gepost was werd opgezocht. “Zullen we in 2019 hier iets mee doen?”
De vraag wie mee wilde helpen bleef lang onbeantwoord, tot ik in de hoek van mijn telefoon een bolletje met een gezicht zag, en een rode nummer 1 erbij. Michael. Mike had nog wel een leuk idee voor een activiteit.
Vanaf daar zijn we gaan doorpakken. Snel afspreken, ideeën uitwisselen. Wat willen we? Wat kunnen we? Hoe kunnen we dat doen? Wat zijn de uitdagingen? Moeten we die willen? Klap erop, en aan de slag. Een reünietje voor de Atheneum-klas van 2010, easy peasy. Althans, dat wás het plan.
Ik ben enorm benieuwd naar wie ik allemaal weer de hand mag schudden!
Berend
Mike vroeg of het écht alleen voor de klas van 2010 was. ‘Waarom vraag je dat?’ Hij kende veel mensen van het jaar boven hem, en die wilde hij ook graag zien. En dat zette me aan het denken. In mijn zes jaar Heemgaard kwamen er in de jaren nieuwe klasgenoten bij, maar gingen er ook oude klasgenoten ergens anders heen. Vrienden had je niet alléén op Atheneum, maar ook op Havo en Mavo. Zijn die dan niet welkom? Tuurlijk zijn die welkom!
Ons kleine reünietje werd toen een groter – en in mijn mening nóg mooier – evenement. Een evenement voor 3 jaarlagen of je nu gestart bent in 2003, ’04 of ’05 of je diploma hebt gehaald in 2009, ’10 of ’11. Een reünie voor 3 verschillende niveaus; Atheneum, Havo en Mavo.
Niet alleen een reünie voor je jaarlaag. Een reünie voor al je vrienden van toen! Een reünie waar je altijd wel iemand kent. Waar je je oud docenten ook weer kan zien. En natuurlijk de school, waar je toch flink wat tijd hebt doorgebracht! Daar wordt ik blij van!
Een evenement voor 3 jaarlagen of je nu gestart bent in 2003, ’04 of ’05 of je diploma hebt gehaald in 2009, ’10 of ’11. Een reünie voor 3 verschillende niveaus; Atheneum, Havo en Mavo.
Berend
Zoiets op poten zetten is niet zonder uitdagingen. Hoe bereik je nu iedereen? Hoe zorg je ervoor dat er voor iedereen wat wils is? Wat is daar de beste weg in? Dat levert soms discussie op, maar met die discussie kan je een nog beter evenement neerzetten. Samen werken we naar iets waar we allemaal enthousiast over zijn.
Het tofste vond ik het regelen van de catering. Een heel gedoe om te bedenken wat zou kunnen werken. We hebben toen besloten te kijken naar food-trucks, en het was geweldig om te zien dat ook zij zo enthousiast waren. Mensen die écht hun vak verstaan. Dat vind ik geweldig!
Ik ben nu al enthousiast voor 30 augustus, en ik ben enorm benieuwd naar wie ik allemaal weer de hand mag schudden!
Tot de 30ste!
Berend Jansen
Examenjaar 2010, Atheneum